MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

TRI VJESHTA


KOLEC TRABOINI
Lirika fundvjeshte 2007

tri vjeshta

në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
në tri stinë pashë drunin e mollës të zhvishej
të hidhte poshtë tek këmbët e mia edhe gjethen e fundit

atëherë, kur në degë kishin mbetur vetëm fruta të pjekuna
si diej që zhyteshin muzgjeve në det
ndjeva dallgët e mia që pushtonin leshterikët e brigjet të fjetuna

e rroka me puthje lakuriqësinë drithëruese
mbi gjinj i vura gjethe të kuqërrëmtë
e piva deri në fund pikën e lotit në sytë e saj eterikë

më dha çdo gjë që kishte, me zjarr e me flakë
detin tim e përpiu pa mundur të shuhej krejt
se i duhej pak prush për të nesërmen për trupin eshkë

në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
e tri vjeshta nën floknajën e hanës, nuk janë pak për një jetë.


miken nuk ma zënka gjumi

mokrra pa një kokërr gruni
miell mullini s'nxjerr aspak
të djeg trupi, ndizet gjini
ç'po lëngon i mjeri shtat.

moj kumuri me sy të zi
kësaj nat' s'i gjendet fundi
pi një kamomil të nxehtë
shko në shtroj të zërë gjumi.

o moj mikja zjarrpashuar
të jam larg e dot s'të vij
ban' durim netët e gushtit
pijë një kamomil e fli.

fli moj fli, të marrtë lumi
pi një kamomil e fli
se ja pak e erdhi vjeshta
cicat si një qengj t'i pi.


fëmija tek poeti

një poet i vërtetë është i pa të keq si një fëmijë
të cilin për këtë shkak
gjithmonë mund ta zësh ndër gabime.

mos kërkoni prej tij llak për kozmetikë
mos kërkoni prej tij miklime
ai është si pasqyrë ku shihni veten tuaj përditë.


dy shpirtna në paqe

a ke ende andrra e ambicie për të nesërmen
në kokën tande të bukur me halle shumë

a i shtrëngon ende grushtet e tua të vogla
të qëllosh në fytyrë monotoninë e jetës

apo me një kafe e një cigare, në u ndodhtë në paketë
pikëllon në vetmi e harron vetveten?

në je dorëzuar ti, i vdekur jam dhe unë
në qefinin e ditëve pushofshim në paqe!

AQUARELLE


kolec traboini

A piedi dall'Olanda fino a Roma. Una storia d'amore

MESNATË ROMANE


Më përvëlon ende zjarri i dëshirave,
si atëhere kur u gjënda në Termini - me nxitim,
tek prisnja autobuzin e fundit të mesnatës
në Romë, ku perjetova shekullin tim.

Ëndërroj të digjem sërisht e sërisht
e nën harqet e Koloseut të rri,
nën drita neonesh ky vertiten fluturza
e yjtë e Romës bëjnë dashuri.

Dora ime që dridhej, ende mban,
nxehtësine e gjirit të mesnatës romane
e sa herë kam mall, e vë në faqe ta ndjej,
me nostalgjinë e vjeshtës italiane.


Dimër 2003


Fichier hébergé par Archive-Host.com

kolec traboini

( poète albanais )

aquarelle

je dessinerai l’arcade de ta porte
le coin de la rue ou ce matin tu es passée,
le vert sapin ou tu as couché ton regard
la flamme d’un éclair qui nous a embrasé.

je jetterai sur l’aquarelle les gouttes de la pluie
qui descendant du ciel tendrement t’ont touchées,
les oiseaux d’hiver tremblant aux vents froids
qui ont trouvé refuge dans la rétine de tes yeux.


j’esquisserai l’image d’un taxi
qui t’attendait à Belle Avenue,
je garderai les feux rouges allumés
pour que tu ne puisses partir à jamais.

je jetterai sur la toile des tulipes intimidées
et des sons plaintifs d’un piano lointain,
fleurissant sur ta bouche en refrain "pour Elise"
dégelaient les glaces d’hiver de ce matin.

de cette rue je garderai toutes les études
espérant que de nouveaux tu apparaisses …

traduit de l'albanais en français par VASIL QESARI
Samedi 24 février 2007

Fichier hébergé par Archive-Host.com

kolec traboini

akuarel

do të vizatoj harkun e portës tënde
e këndin e rrugës që kalove në mëngjez,
bredhin ku mbështete vështrimin
e flakërimen e rrufesë që mes resh u përndez.


do të hedh në akuarel pikat e shiut
që zbritën nga qiejt e të prekën,
zogjt që u gjënden të mardhur përjashta
e në retinën e syve të ty strehëz gjetën.


do të skicoj imazhin e një taksije
që të priste në Bel Avenju,
semaforët e kuq do ti mbaj ndezuar,
që ti të mos ikësh kurr më që këtu.


do të hedh në telajo tulipanët e drojtur
e tingujt e një pianoje të largët,
që mbinë si motiv në buzët e tua
"for Eliza" që atë mëngjez shkrinte akuj.


do të marr çdo etyd që u gjënd në udhën tënde,
me shpresë që brenda tyre sërisht shfaqesh ti.


Përkthyer nga shqipja në frengjisht nga: SIMBAD

Jeudi 19 avril 2007

EKSTAZE

Më lër sisën ta prek
Buzët t'i thith si llavë e zjarrtë
Dorën ta vë në shkurrën e bukur
Përtej saj të dy jemi të humbur

( Nga cikli "Delir stine" - KOLEC TRABOINI,Boston 2007 )


MOS VDIS DASHURI - DON'T LET LOVE DIE

MOS VDIS DASHURI

Mesnata e dhjetorit zbriti në tatëpjeten e shkallëve
me flokë të lëshuar e ftyrë të çjerrë
si në vdekjet pagane
unë jam i vetmi dëshmitar i vdekjes tënde
me një cigare të ndezur
që mezi i ngroh sekondat e fundit që s'duan të ikin...

Tani askush s'përgjon vetmine time
tani mund të rri vetem me mendimet e mia per ty.
Të tjerët flënë të harruar
harku i dorës sime përkëdhel imazhin tënd
hapsira që ti i merr errësirës ështe fare e vogël
dhe frymemarrjen ta ndjej paksa të mbytur...
Vetem kaq!
Oh sa pak dashuri na afroi jeta!
Diku larg nje gjoks i çjerrë përcjell një këngë

këngë me dhëmbje e brengë
për diçka që ka ikur e s'kthehet kurr më
për diçka të shtrenjtë.
Pastaj heshtja hajdute vjen të rrëmbejë fjalët
në retinen e syve tanë të njëllojtë vjen imazhi yt
i mbledhur kruspull
dhëmbët kafshojnë urrejtjen
e dënesat në zemren tënde sa vinë e shtohen.
Duan të rrëmbejne trokitjen nga zemra jote
e ti s'e duron dot këtë dhëmbje...

Të rëndojne supet
drithërojnë qëpallat si fletëza mbi ujë
me një peshë të tillë edhe degët e lisit thyhen
siç u thye sontë nje kockë gjoksin tënd
prej nga doli një zog i kaltër, krahëthyer
me përpëlitjen e vuajtjes
e rend në të katër horizontet i dehur me ndjenjen e lirisë
rrugën për tek unë e di, por ai bie në sokak pa frymë

në sokakun e të marrëve ku era argas fytyrat e njerëzve
pa dashuri
se dashurinë e kanë mbyllur në burgun e gjoksit
e nuk gjen kurrkund një sokak ku njerëzit të duhen
pa frikë...

Ndersa unë kërkoj të mëlcoj dhëmbjen e plagëve
nata e errët indiferente
si fshesare hedh në kosh çdo kujtim të djeshëm
duke vendosur pushtetin e heshtjes
duke shuar fenerët e shpirtit
duke m'i shtuar kështu shtërngesat e zemrës.

Nata heq zvarrë patericat nëpër rrugët e qytetit
më kot e shtyj- ajo çalon si e çmëndur
dhe s'do t'ja dijë se e pres të nesërmen me ankth.

Kam një trëndafil të zjarrtë që më përvëlon në buzë
kam një rrahje në gjoks që po ma çan zemrën
dhe s'kam ç'të të jap në këtë natë veç një buçete me yje
e hënën që varet si shportë mbi kokën tënde
me puthjen e nesërme- kur të dalë dielli
nën thirrjen e zjarrtë të Nerudës
Mos vdis Dashuri! Mos vdis!

Se neser nuk do të jesh kurrgjë më shumë se një muranë.

Tiranë, 14 Dhjetor 1988



DON'T LET LOVE DIE

Midnight December slipped down the steps
With Her hair down and scrapped face
As in a pagan death
I am a lonely witness of your death
With a lit cigarette
That can barely warm the last second that won’t go

There is no one to witness my lone less
Now I can sit alone thinking of you
Everyone sleeps
The arch of my hand caresses you image
The space you take of the darkness is small
I feel your slow breathing
Just this, only this
This is how little love life has allowed us
Somewhere in the distance a scrapped chest sings a song
A song about something that is long gone
And can never return
A song of something precious…
And then silence comes to steal away words
In the eyes your image has shriveled
Teeth pull back hatred
And the pain of the heart grows

They want to take away the beats
Of your heart and you cannot endure this pain
Shoulders feel heavy with burden
Eyelids tremble like leafs floating in the water
This weight can break trees
The way that a bone
Broke today from your chest
Releasing a blue bird with broken wings from sufferings

Flew in the horizon drunk with feelings of freedom
He knows to where I am
But he falls on the ground breathless

In the sidewalk of madness where winds harden the faces of people
That feels no love
Because they have locked up love in a prison inside their chest
I cannot find a path where people can love without fear
While I seek to release the pains of my wounds
The night is indifferent
It wipes away every memory
Of yesterday
By establishing the rule of silence
By putting out lanterns of our souls
And adding the constraints of my heart
The night drags around the streets of the city
I push it away pointless
She drags with madness
Careless If I anxiously await tomorrow

I have a burning rose in my lips
Beats ripping through my heart
And I have nothing to offer
Except a bouquet of stars this night
The moon hangs over your head
And a kiss for tomorrow
As sun comes up
Under the burning cry of Neruda
Don’t die love, don’t die

Tomorrow you won’t hear more than a sad song

Albania, Tirane, 14 December, 1988

translate english by DENISE


MIRËNJOHJE POETIKE - promovimi i vellimit "Itaka Grua"




MIRENJOHJE POETIKE


Falenderoj Dritero e Sadije Agollin,Gezim dhe Vasilika Tafen, Fatmir Terziun, Piro Milkanin, Nase Janin, Iliriana Sulkuqin, Lindita Agollin, Dilaver Baxhakun, Musa Krajen, Agim Gjakoven, Faruk Myrtaj, Kujtim Dashin, Aida Dismondy-in, Eliane Alien, Aleko Likaj, Radije Hoxha- Prishtine, Skender Rusin, Fatime Kullin, Vitore e Skender Sallakun, Riza Lahin, Beatrice Balliçin,Demir Gjergjin, Jaho Margjeken, Sherif Balin, Pandeli Koçin, Izet Shehun, Namik Selmanin, Donika Muçin, Ilia Deden, Ferdinant Karunin, Petrit Palushin, Besim Fushen, Bujar Baxhakun, Milanov Kallupin, Çelik Petritin dhe te tjere qe ne forume publike apo mesazhe personale i kane bere jehone si dhe me kane uruar per librin tim te ri me lirika"Itaka Grua" botuar nga OMBRA GVG Tirane, nentor 2008!
Falenderoj Radio Televizionin Shqiptar Shqiptar qe ne nje emision mbi 20 minuta me dha mundesi qe ne bashkebisedim me Hygerta Sakon te shfaq mendimet e mia per poezine dhe letersine e emigracionit shqiptar neper bote, te njejten gje edhe ne Radio Tirana, gjithashtu ne TV Maqedonia ne gjuhen shqipe dhe Radio Shkupi te mundesuara nga krijuesja Valbona Zunçe.

Me mirenjohje
Kolec Traboini
Boston



Kolec Traboini me bisedes nje kujtim me poetin e madh Dritero Agolli.


Kolec Traboini me botuesin Gezim Tafa dhe zonjen e tij Vasilika.


Kolec Traboini me Dilaver Baxhakun,Fatime Kullin,Lindita Agollin, Riza Lahin e Nase Janin.


Kolec Traboini me kolegun e viteve ne Kinostudio, regjisorin e njohur Piro Milkani.


Poeti Moikom Zeqo tek stenda e "Drites" dhe "Pelegrin"-it, Panairi Librit


Kolec Traboini me shkodranet e letrave Musa Kraja( qender) e Kujtim Dashi


Kolec Traboini me poetin Sadik Bejko dhe gazetaret Fatime Kulli dhe Dhurata Hamzai.


Kolec Traboini me koleget e filmit dokumentar Donika Muçi, Ilia Dede e Ferdinant Karuni.


Kolec Traboini me shkrimtaret Namik Selmani, Çelik Petriti, Beatriçe Balliçi dhe Perikli Jorgoni
ne "Ditet e poezise" ne Prrenjas.

Fotot nga Dilaver Baxhaku

SHIU I PALMAVE

KOLEC TRABOINI
Shiu i palmave
- poemë e jetës -
Kirurgut, Professor Miguel A. Burch, Boston Medical Center
 
shiu i palmave prej zemrës së thyer të qiejve zbret
duke metamorfuar në lotë shtegtimin e popujve
drejt fluturimit të zogjve të përflakur të ëndrrave
drejt një shprese me zanafillë në shekujt biblike
kur nëpër mjegulla mesdhetare shtegtonte Moisiu
tek i ravizoheshin dëshira pannjerëzore në horizonte
për toka pjellore të premtuara prej Zotit…
e në këtë rendje përmes shirave të pjerrta, të buta
emri Miguel mbase s’ thotë asgjë, një gjeth palme
nëse nuk është Servantes në Spanjë, Astuarias në Guatemalë
e akoma më përtej në xhungla, nëse nuk është, Çè
emri Miguel në këto shira endacake palmash
e shumta mund të jetë
indentiteti i një kalimtari që zbret prej malesh
e që nën kupën e qiellit frymëmerr
si emigrant që mund skamjen nën strese largësish
ikur prej natyrës në qytete të betonta, të kaltra
a një qytetar i urtë që respekton varfërinë e ngrys jetën
në Meksikën, Kilin, Argjentinën a Bolivinë e vet.
emri Miguel nuk thotë asgjë
edhe një nga mijëra këngëtarët latinë po të jetë
nuk thotë ngase Zoti kaq shumë ka thënë
kur është shfaqur në muzikë tek Bethoveni…



* * *

e ndërsa merrem me lakimin e emrit Miguel
i shtoj mbiemrin Burch; por edhe kjo mbase është ende pak
e pakta që fillon tek më e thjeshta, njerëzorja,
do të thotë një bolivian dy vjeçar, i ardhur në Amerikë
me prindërit nga La Pazi,
do të thotë një student universiteti,
do të thotë një kirurgu i ri, Minguel A. Burch
në urgjencën e Boston Medical Center
ku u gjenda me trup të akullt në ditën e Krishtëlindjeve
kur njerëzimi gëzonte e mua m’i kish vënë kthetrat vdekja
për t’u ndodhur, as këndej e as andej lumejve të Amshimit.
emri Miguel në ato çaste makthesh jete do të thoshte:
shpresa e thjeshtë për t’u kthyer sërish në shtëpinë time

e sërisht pranë nënës të stërmoçme në Shkodër...
emri Miguel në ato xhungla narkoze jete-vdekje,
do të thoshte për mua një dritë në tunelin e errët të ikjeve
ku një zë më ndillte, më thoshte:
“ka dritë, ende ka dritë, mbahu pas meje, mos ikë…”


* * *


në përçartje shihja karvane fëmijësh, ikanakë, biblikë,
mes tyre dy vjeçarin nga La Pazi, Miguel
me prindër emigrantë të ngjashëm në fatin tim,
të ikur njësoj, nga shiu i palmave të trishta, të pjerrta
e dheut të kuqërremtë prej gjaku
në dhè të huaj varur dy palë ëndrra…
në boçën e tij të ëndrrave hyjnore vogëlushi Miguel
mesa dukej kish dhe shpëtimin e trupit tim prej ikanaku…

Të dy përballë u gjëndëm
ai tek unë shihte vërsen e prindëve të vet
plandosur për vdekje në pavionin e urgjencës
unë tek ai shihja tim bir inxhinjer, Donald
me rini të ngjashme e fate njerëzore,
dy filiza sjellë prej skajeve të globit, Shqipëri, Bolivi
për të lulëzuar në tokën e Uitmanit e Linkolnit…
kirurgu Miguel bëri gjithçka që mund një kirurg të bëjë
e që mua tash më kujton  Frederik magjikun tonë
çudibërsin Shirokë nga Shqipëria
tek përdorte bisturi, sonda elektronike e rreze lazer
por mbi të gjitha talentin e tij, në dy operacione
të njëkohëshme - duke ma nxjerrë vdekjen prej trupit
si prej një zgavërr lisi të nxirrte një korb akulli.

* * *



i pari zë njerëzor që dëgjova, në dalje
prej haluçacioneve e fantazmave të narkozës, ish Dr.Migueli:
“ Mirëserdhe! Të thashë se nuk të lë të ikësh.
Ti ke ende gjëra për të shkruar
siç unë kam shumë jetë nëpër duar ….”.
i tillë është Migueli, zë njerëzor që të rithërret në jetë
të shkruash, të punosh, t’u gëzohesh hapsirave, ende të duash
kirurgu që ka shpëtuar dhe shqiptarë të tjerë këtu në Boston
Ruzhdije Tomorin nga Kuçova për shëmbull
kirurgu Miguel A.Burch, bir emigratësh bolivianë
pa të cilin nga Krishtlindja e vitit 2006 e më pas
kurrë më nuk do të kisha shkruar
por, do të kisha heshtur trishtueshëm diku në ndonjë qivur
si zog i ngrirë bore nën krahët e pishave
shumë larg shiut të pjerrët e të butë të palmave
larg njerëzve, tej e përtej botës...

* * *



shiu i palmave prej zemrës së thyer të qiejve zbret
duke metamorfuar në lotë shtegtimin e popujve
drejt fluturimit të zogjve të përflakur të ëndrrave
drejt një shprese me zanafillë në shekujt biblike
kur nëpër mjegulla mesdhetare shtegtonte Moisiu
tek i ravizoheshin dëshira pannjerëzore në horizonte
për toka pjellore të premtuara prej Zotit…

Boston 4 janar 2007

KRISHTI KA ZBRIT NË ILIRI



KRISHTI KA ZBRIT NË ILIRI

Kur dynden erërat me fortunë
e qielli bëhet pis i zi
me duar kryq hyjnisë i falemi...
"O Krisht, në zemër na mbaj ti!"

Kur në travajë e stërmundime
trupi lëngon e shpirti vuan
e grisim kohen e shkojmë larg...
atë botë, kur Krishtin e munduan.

Kur në Golgotë u shfaq një kryq
gozhdët u ngulën fort në duar
prej dhëmbjes bota ra përmbys...
prej njëzet shekujsh ende vuan.

Të treten ditë Krishti u ngjall
se Zoti bëri mrekulli
u mbyll çdo varrë, u mbyll çdo plagë...
e prap në këmbë u ngrit Ai!

E me Shën Palin prap u shfaq
prej në Korinth në Apoloni
N'Durrahium qiejt ndritën hyjnueshem...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

Sa herë që nisin luftra, tmerre
e vriten gra e vriten fëmijë
i flasim shpresës, thërrasim paqen...
e Krishti zbret në Iliri!

Kur Gjergji ynë i madh, ngadhnjente
lartësonte emrin Arbëri
Hyjit të madh i thurte lavde...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

Gjon Pali kur e puthi tokën
në gjunj u ul me madhështi
bekoi trojet, bijtë e shqipes...
- Krishti ka zbrit në Iliri

Nënë Tereza kur u shfaq
shenjtorja jonë në mirësi
ajo që njerëzve u ngjallte shpresen...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

Edhe në dasma e në gëzime
kur në çdo vatër lind një fëmijë
me sy në qiell lumturohemi...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

Në katër skajet e Ballkanit
ku ka shqiptarë e ka Arbëni
në adhurim i falemi qiellit...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

Në paqe, dritë e vëllazërim popujsh
në dashuri e në miqësi
Sa herë e thërrasim, ai na shfaqet...
- Krishti ka zbrit në Iliri!

© KOLEC TRABOINI 2010

NENA E KURBETEVE


KOLEC TRABOINI

Nga libri “Nokturn”

NËNA E KURBETIT

Athina Nasti-Sevit në Boston,

Që kur ishte rrëzë Çajupit
flisnim njerezit shtëpi në shtëpi
se si Thinua e Mingulit
s'kish të dytë në Lunxheri.
S'ka të dytë as Amerika
s'ka të dytë në Kanada
nënë mbi nënë trime suljote
Shqipes emrin lart ja mba.
Në kala të Rozafatit
një si Thinua qe murosur
por prej gurit doli qumështi
qumështi i nënës së brengosur.

Në shtëpi kish lënë një djalë
kish lënë pas një amanet
amaneti e grryen gurin
siç grryen malli në kurbet.

Edhe ti nëna e kurbetit
je Rozafë e mirësisë
të bren malli për Mingulin
malli i zjarrtë i Lunxherisë.

Përvëloi dëshir’ e shpirtit
per te vajtur dhe një herë
në shtëpinë që nusërove
n’ atë prag e n’ atë derë.

T’u bëjë zë gjitonëve lart
që të vinë për kafè,
e të dalish në sokak
të shohësh burrin ku e ke?

Mos është ngjitur për çaj mali
në Çajup të perëndive
apo poshtë nga bostanet
t'u lëshojë zë fëmijëve.

Ndoshta-ndoshta brinjës së shpatit
ndanë përroit po ndërton
një burim të ri për fshatin
sepse vapa po afron.

Të ketë dalë për krasitje
a me spatë rrugën ka marrë
se merakun e kish pemëve
edhe pjergullave në arë

* * *

Andej tutje nga varrezat
thonë ca e kanë parë
mbledhur në kuvend të moçëm
bashkë me trima e bujarë.

Lodhur prej punëve të rënda
në gurë varri rri mbështetur
ndër të vdekurit i gjallë
ndër të gjallët i pavdekur.

Është ai që rrugën mori
deri larg në Amerikë
në Ilinois ku dërmoi kockat
por u kthye prap një ditë.

Se e kish nusen të mirë
dhe fëmijët ishin dritë
erdhi e qëndroi i fort
deri ditën që dha shpirt.
Një qiri atje mbi varr
tash ja ndezin kushurijt
dhe fshatarët që e deshën,
thonë:"I bëftë shpirti dritë!”

* * *

Por ti Thino kishe merakun
se mos frynte erë kallkan
ndaj me sytë e shpirtit ikën
atje larg pranë trimit tënd.

Që ti hedhësh gunën krahëve
e ti bësh ndonjë kafè,
bashkë me të të ulësh prakut
si qëmot kur ishe e re.

* * *

Ikin ditët, ikin vitet
koha s’ të kërrusi dot
veçse mallit s'ke ç'i bën
ta ndez syrin me një lot.

Dhe i thua nip-stërnipëve
"Se ç'më ra një kleçkë në sy",
po ata e dinë moj gjyshe
mallin që të përvëlon ty.

Ata bëjnë sikur nuk dinë,
se nuk duan të lëndojnë,
"Kësaj vere- thonë-do vemi
atje larg në fshatin tonë”.

Prandaj shtyje këtë dimër
prit, se shpejt stina do dalë
do të shohësh Sulin tonë
kumbullat veshur me të bardhë.

Mollët, pjeshkët e qershit
gjysh st
ërgjyshërit i kanë mbjellë
dhe na presin që të vemi
bashkë frutat për ti vjelë.

Zairet ti vëmë për dimër,
lopët ti ushqejmë mirë
qumështin ta bëjmë gjalpë
djathin ta vëmë në shëllirë.

Si bylmeti i fshatit tonë
Amerika nuk-u ka
bakllava me dyzet peta
byrek e tarhana.
Do të vemi, do të vemi
gjyshe shtyje dhe këtë herë.."
Tej dritares sypërlotur
që dhjetë vjet, pret të vijë verë.

E mban gjallë ilaç’ i shpresës
ëndërrat e nusërisë
qe matanë oqeanit
i vjen fllad i Shqipërisë.
Që atje ku shumë e donin
se ishte zonjë shtëpije
ishte nënë ëngjëllore
me shumë dritë mirësie

Ish e fisme-fytyrëbukur
erë pjeshkë - erë mollë
përmbi lule ish si bleta
plot me hire e panjollë

* * *

Ah moj Thino, moj e mirë
kush se donte dlirësinë
diturinë e bukurinë
që tek ti kishin stolinë
Zoti që e ka krijuar
botën për ta zbukuruar
mirësitë për ti treguar
jeten për ta lumturuar

Shqipërinë për ta ndritur
fëmijët pëllumba për ti rritur
dhe të fortë dhe të ditur;
njerëz si ti ka krijuar!

* * *

Dhe tani që ike, shkove
pranë burrit po pushon
ne e dimë se në parajsë
në mes ëngjëjsh po qëndron.

Se e tillë ishe në jetë
mirësi e mirësisë
dlirësi e dlirësisë
kryestoli e Lunxhërisë
bij e Sulit të Shqipërisë.
Nënë e dhëmbshur,
moj Thino!

TRABOINI - LIBRA ME POEZI




Tiranë 2007




Tiranë 2006




Tiranë 2005


Tiranë 2004


Tiranë 2002



Athinë 1995